του Δημήτρη Μπελαντή
Ρώσος μεταλλεργάτης-μεταλλωρύχος, επαναστάτης , Μπολσεβίκος-Κομμουνιστής. Γεννήθηκε στην πόλη Χρίστοπολ , στο κυβερνείο του Καζάν, επί τσαρικής Ρωσίας. Πήρε μέρος στην επανάσταση του 1905. Στη συνέχεια εντάχθηκε ως μέλος και δραστήριος παράνομος αγωνιστής στο Κόμμα των Μπολσεβίκων το 1906. Συλλαμβάνεται από την τσαρική αστυνομία και εκτοπίζεται για χρόνια σε στρατόπεδο βαριάς καταναγκαστικής εργασίας στη Σιβηρία. Επιβιώνει και είναι ενεργός κατά την επανάσταση του 1917 ως στέλεχος των Μπολσεβίκων, μέλος συμβουλίων και εργοστασιακών επιτροπών στην Motovilikha και στο Perm ( περιοχή κοντά στα Ουράλια) . Είναι ο εκτελεστής προσωπικά το 1918 του Μεγάλου Δουκός Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς της Ρωσίας.
Κατά την διαμάχη για την συμφωνία του Μπρεστ Λιτόφσκ και για το πείραμα εργατικής αυτοδιεύθυνσης στη Σοβιετική Ρωσία εντός του κόμματος των Μπολσεβίκων (Φεβρουάριος-Μάιος 1918), ο Μιάσνικοφ συμμετέχει στην «αριστερή» αντιπολιτευτική ομάδα των «Αριστερών Κομμουνιστών» (Ν. Μπουχάριν, Κ.Ράντεκ, Β.Οσσίνσκυ κα.). Παρά την διαφωνία του στα 1920-1921 με την πολιτική του κόμματος για τους εργάτες, δεν συμμετέχει στην «Εργατική Αντιπολίτευση». Θυμίζουμε εδώ ότι η «Εργατική Αντιπολίτευση» ( Αλεξάντρα Κολοντάι, Αλεξάντερ Σλιάπνικοφ κ.α.) υποστήριξε την ανάληψη των παραγωγικών μονάδων από τα συνδικάτα. Σε ένα Μανιφέστο που εξέδωσε το 1921 θέτει το ζήτημα της δημιουργίας σοβιέτ παραγωγών έξω από τον μηχανισμό των συνδικάτων για τη συλλογική διεύθυνση της παραγωγής. Συγκρούεται με την «Εργατική Αντιπολίτευση», καθώς οι ηγέτες της Αλεξάντερ Σλιάπνικοφ και Σεργκέι Μεντβέντεφ φοβούνται ότι αυτό το μοντέλο, αν επεκταθεί και στους αγρότες, θα προσδώσει σημαντική ισχύ στους τελευταίους. Επίσης, ο Μιάσνικοφ ζητά πολιτική ελευθερία για όλα τα εργατικά κόμματα, σημείο στο οποίο συγκλίνει με την «Εργατική Αντιπολίτευση» και την τάση του «Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού», τάσεις εντός των Μπολσεβικων. Ο Μιάσνικοφ επικοινωνεί και με «αριστερές» τάσεις στην Κομμουνιστική Διεθνή όπως και με το «υπεραριστερό» Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Γερμανίας ( KAPD). Συνυπογράφει την επιστολή των «είκοσι δύο» προς την Κομμουνιστική Διεθνή, η οποία ζητεί την άρση της καταστολής κατά «τίμιων προλεταριακών στοιχείων στη Σοβιετική Ένωση» (1922).
Μετά το 10ο Συνέδριο των Μπολσεβίκων (Μάρτιος 1921) , μέρος των διαφωνούντων κομμουνιστών αρχίζει να διώκεται από τις υπηρεσίες ασφαλείας του σοβιετικού καθεστώτος και την Τσεκά /Γκεπεού (Πολιτική Αστυνομία). Λόγω των απόψεών του και της δράσης του , ο Μιάσνικοφ διαγράφεται από το κόμμα των Μπολσεβίκων τον Φεβρουάριο 1922. Το 1923 συγκροτεί την παράνομη οργάνωση «Ομάδα Εργατών του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος» ( Workers’Group). Η «Ομάδα Εργατών» αντιπολιτεύεται το Κόμμα στα ζητήματα α) της πολιτικής ελευθερίας για τους εργάτες και ιδίως τους κομμουνιστές εργάτες β) της εργατικής αυτοδιεύθυνσης και γ) της ΝΕΠ. Η «Ομάδα Εργατών» είναι απολύτως αντίθετη στην ΝΕΠ και στις παραχωρήσεις τόσο προς τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες όσο και προς τους αγρότες, θεωρώντας ότι η ΝΕΠ αποτελεί στρατηγική υποχώρηση προς τον καπιταλισμό. Στο τελευταίο σημείο, η Ομάδα Εργατών» έχει κοινά σημεία και με την «Εργατική Αντιπολίτευση» αλλά και με την τροτσκιστική «Αριστερή Αντιπολίτευση» , η οποία συγκροτείται στα τέλη του 1923. Περιλαμβάνει και στελέχη της «Εργατικής Αντιπολιτευσης», κατά τρόπο που αποτελεί από ένα σημείο και μετά την «αριστερή» της προέκταση. Επίσης, έχει κοινά σημεία με την ομάδα του παλιού Μπολσεβίκου ηγέτη και σημαντικού φιλοσόφου Αλεξάντερ Μπογκντάνοφ «Εργατική Αλήθεια». Η επίσης παράνομη «Εργατική Αλήθεια» υποστηρίζει ήδη από το 1923 ότι η Ρωσία είναι κρατικοκαπιταλιστική χώρα. Όλες αυτές οι ομάδες εστιάζουν στην καταπίεση των εργατών και των σοσιαλιστικών τάσεων και οργανώσεων από το κόμμα/κράτος , ενώ την ίδια στιγμή είναι καθαρά αντιαγροτικές και αντι-ΝΕΠ.
Τον Μάιο του 1923 συλλαμβάνεται. Επικρατούν ηπιότερες απόψεις και τον στέλνουν στην Γερμανία ως εμπορικό ακόλουθο για να τον προσεταιριστούν. Στην Γερμανία, όμως, ο Μιάσνικοφ παγιώνει την συνεργασία του με το ΚΕΚΓ και σε συνεργασία με αυτό δημοσιοποιεί το «Μανιφέστο της Ομάδας Εργατών» και στη Δύση. Διαρρηγνύει έτσι την σχέση του με το κράτος και το κόμμα των Μπολσεβίκων. Τον πείθουν να επιστρέψει στη Σοβιετική Ένωση, όπου συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Το 1927, η ποινή φυλάκισης μετατρέπεται σε διοικητική εκτόπιση στο Εριβάν της Αρμενίας. Τον Νοέμβριο του 1928 περνά παράνομα από την Σοβιετική Ένωση στο Ιράν, από όπου εκτοπίζεται στην Τουρκία. Τελικά, μετά από περιπέτειες, φτάνει το 1930 στην Γαλλία , όπου θα εργαστεί ως εργάτης και θα παραμείνει από το 1930 ως το 1944. Δεν είναι γνωστό αν έλαβε μέρος στηνν αντιναζιστική αντίσταση στη Γαλλία.
Για λόγους που δεν είναι ευρύτερα γνωστοί, τον Νοέμβριο του 1944 αποφασίζει να επιστρέψει στη Σοβιετική Ένωση. Πιθανόν, είναι ενθουσιασμένος από τις νίκες του Κόκκινου Στρατού, αλλά αυτό δεν είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο. Μέσω της σοβιετικής πρεσβείας στο Παρίσι, λαμβάνει βίζα και επιστρέφει στην ΕΣΣΔ στις 18-12-1944. Ένα μήνα μετά συλλαμβάνεται από την NKVD-GPU ( 17-1-1945). Εκτελείται στις 16 Νοεμβρίου 1945.
Στοιχεία για τον Μιάσνικοφ και σε https://en.wikipedia.org/wiki/Gavril_Myasnikov.
Επίσης, σημαντικό είναι και το κείμενό του «Η τελευταία παραπλάνηση» ( The latest deception) του 1930 στον ιστότοπο www.marxists.org, Miasnikov Archive. Στο άρθρο αυτό καταγράφει καθαρά και την άποψή του για την ΕΣΣΔ ως ταξική-εκμεταλλευτική κοινωνία. Στο ίδιο ηλεκτρονικό αρχείο και το πλήρες «Μανιφέστο της Ομάδας Εργατών» του 1923, καθώς και η Πολιτική Διαθήκη του 1945.
Εκτενής αναφορά στον Μιάσνικοφ και στο μυθιστόρημα του Δ. Μπελαντή «Ο Στάλιν στην Κολιμά» ( Αθήνα 2017, εκδόσεις Τόπος).