Η εξουσία είναι της ιστορίας η ευκοιλιότητα Νίκος Καρούζος Ο ευρύτερος αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος, παρασυρμένος από τη σαγήνη του ακτιβισμού και της άμεσης δράσης, συχνά παραβλέπει –αν δεν περιφρονεί κιόλας– την αξία της θεωρίας. Η πολιτική ηγεμονία όμως,...
Σε αυτή την εις βάθος ανάλυση, ο αναρχικός συγγραφέας Peter Gelderloos διερευνά τις τεχνολογικές και γεωπολιτικές αλλαγές που θα αντιμετωπίσουν τα κινήματα για την κοινωνική απελευθέρωση τις επόμενες δεκαετίες. Πώς θα προσπαθήσουν εκείνοι που κρατούν την εξουσία...
Προς το παρόν το κράτος δεν μπορεί να βασίζεται παρά στην αστυνομία για να μας κάνει να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Και την χρησιμοποιεί όσο ποτέ… Εδώ και μερικές δεκαετίες
ροκειμένου να διευκολυνθούν τα παιδιά στον τομέα της υπευθυνότητας, τους δίνουμε κάποιες κάρτες που ονομάζονται «κάρτες δεσμεύσεων», τις οποίες συμπληρώνουν σε κάποιο χρονικό διάστημα και τις παρουσιάζουν στη λεγόμενη «Συνέλευση Παρουσίασης». Σε αυτή τη συνέλευση κάθε άτομο παρουσιάζει τι έχει μάθει στον τομέα της πνευματικής εργασίας, ώστε οι σύντροφοι και συντρόφισσες του να μπορούν να συμμετέχουν σε αυτό.
Η ένταξη της γειτονικής χώρας στο ΝΑΤΟ είχε ήδη ξεκινήσει, πολλά χρόνια πριν τη σημερινή συμφωνία. Και αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, θα ενταχθεί πλήρως και επίσημα στο ΝΑΤΟ με ή χωρίς τη συμφωνία της Ελλάδας. Έτσι, η απόρριψη της συμφωνίας των Πρεσπών λόγω «νατοϊκοποίησης» δεν είναι τίποτα άλλο παρά αριστερίστικες σαχλαμάρες πίσω από τις οποίες κρύβεται ο εθνικισμός.
Προς το παρόν το κράτος δεν μπορεί να βασίζεται παρά στην αστυνομία για να μας κάνει να επιστρέψουμε στα σπίτια μας. Και την χρησιμοποιεί όσο ποτέ… Εδώ και μερικές δεκαετίες
Η άμεση δημοκρατία είναι μια διακριτική προσέγγιση της πολιτικής αναρχίας (απουσία κυριαρχίας) και στην πραγματικότητα, τόσο στη θεωρία (όπως με τον Προυντόν και τον Μπακούνιν) όσο και στην πράξη (στις διάφορες επαναστατικές καταστάσεις όπως στην Ισπανία το 1936, όπου οι αναρχικοί έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο) οι πολιτικές μορφές που προτείνονται και γίνονται αντικείμενο πρακτικής εφαρμογής είναι αυτές της «άμεσης δημοκρατίας σε ομοσπονδιακή βάση».
Τα κόμματα και οι πολιτικοί πάνε κι έρχονται, η δομική τους ηγεμονία παραμένει. Υπάρχουν, βεβαιότατα, ορισμένες διαφορές ανάμεσα στη διαχείριση του ενός ή του άλλου κόμματος, μακροπρόθεσμα όμως το ουσιώδες είναι το πολιτικό μονοπώλιο που όλοι αυτοί ασκούν από κοινού επί του πολιτικού σώματος.
Όπως και να έχει τα όνειρα και οι επιδιώξεις αυτών των ανθρώπων σημάδεψαν τους επαναστάτες των επόμενων χρόνων. Τα ειρηνικά τους μέσα έδωσαν τη θέση στις επαναστατικές και πιο βίαιες προτροπές των Μαρξ και Μπακούνιν που θα αγωνιστούν και εκείνοι για την ουτοπία. Όμως τίποτα δε γίνεται με παρθενογέννηση. Η αποτυχία των Ουτοπικών σοσιαλιστών να πραγματώσουν τα όνειρα τους, έδωσε στους μετέπειτα επαναστάτες να καταλάβουν ότι «η βία είναι η μαμή της ιστορίας».
ροκειμένου να διευκολυνθούν τα παιδιά στον τομέα της υπευθυνότητας, τους δίνουμε κάποιες κάρτες που ονομάζονται «κάρτες δεσμεύσεων», τις οποίες συμπληρώνουν σε κάποιο χρονικό διάστημα και τις παρουσιάζουν στη λεγόμενη «Συνέλευση Παρουσίασης». Σε αυτή τη συνέλευση κάθε άτομο παρουσιάζει τι έχει μάθει στον τομέα της πνευματικής εργασίας, ώστε οι σύντροφοι και συντρόφισσες του να μπορούν να συμμετέχουν σε αυτό.
Έτσι, η υιοθέτηση της αρχής της ομοφωνίας καθηλώνει τη συνέλευση στην αέναη αναζήτηση ενός – δήθεν πλουραλιστικού – κατώτατου κοινού παρονομαστή (καθιστώντας αδύνατη τη λήψη σημαντικών αποφάσεων) και αναγάγει τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που λαμβάνουν χώρα εκτός της συνέλευσης σε αναπόσπαστο τμήμα της πολιτικής διαδικασίας, αφού δίχως αυτή την ανεπίσημη «προεργασία» ο βαθμός συναντίληψης που απαιτεί η ομοφωνική απόφαση είναι σχεδόν αδύνατο να επιτευχθεί.
Απορρίπτοντας συνολικά κάθε έννοια ανταλλαγής και παραγωγής, η κομμουνιστικοποίηση στερεί την αυτόνομη, ακρατική κοινωνία τόσο από τα αναγκαία μέσα αυτοσυντήρησης που θα την καταστήσουν βιώσιμη, με την μορφή μόνιμων οικονομικών θεσμών που θα λειτουργούν στη βάση της ισοκατανομής της οικονομικής δύναμης, της αμοιβαίας στήριξης και της αλληλεξάρτησης, αλλά και από τα μέσα επίλυσης των βιοποριστικών προβλημάτων εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων που ενδεχομένως θα είχαν κάθε συμφέρον να ταχθούν στο πλευρό ενός αντισυστημικού κινήματος που θα παλεύει για την μετάβαση σε μια κοινωνία χωρίς ιεραρχίες και θεσμισμένες συγκεντρώσεις δύναμης.
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα έχει επικρατήσει μια λανθασμένη αντίληψη όσον αφορά τις απόψεις των αναρχικών για τα κόμματα. Στο κείμενο αυτό, ως επαναστάτες αναρχικοί, επιθυμούμε να διευκρινίσουμε λίγο το θέμα. Θα αρχίσουμε λέγοντας ότι η ιδεολογία μας έχει ρίζες...
Σε αντίθεση με το στερεότυπο του αναρχισμού ως δόγματος του “όλα ή τίποτα”, ο Μαλατέστα διατύπωνε ήδη στα 1899: “δεν είναι ζήτημα να πετύχουμε την αναρχία σήμερα, αύριο ή στους επόμενους δέκα αιώνες, αλλά το ζήτημα είναι ότι βαδίζουμε προς την αναρχία σήμερα, αύριο και για πάντα”.
Η εξήγηση μιας τέτοιας ασυνέπειας εκ μέρους πολλών προχωρημένων γυναικών βρίσκεται στο γεγονός ότι ποτέ δεν κατάλαβαν αληθινά την έννοια της χειραφέτησης. Πίστεψαν ότι το μόνο που χρειαζόταν ήταν ανεξαρτησία από τις εξωτερικές δεσμεύσεις. Οι εσωτερικοί τύραννοι, πολύ πιο επιβλαβείς για τη ζωή και την ανάπτυξη -οι ηθικές και κοινωνικές συμβάσεις- αφέθηκαν να φροντίσουν μόνοι τους εαυτούς τους. Και το έκαναν. Και φαίνεται πως τα πηγαίνουν εξίσου θαυμάσια με το μυαλό και τις καρδιές των πιό δραστήριων υποστηρικτών της χειραφέτησης της γυναίκας, όπως ακριβώς έκαναν και με το μυαλό και τις καρδιές των γιαγιάδων μας.
Η δήθεν «αναρχική» στάση των ίσων αποστάσεων ανάμεσα στον πανίσχυρο εξουσιαστικό μηχανισμό της υπερεθνικής ελίτ και στα τοπικά κινήματα που αντιστέκονται στην περιφέρεια – επειδή αυτά μπορεί να είναι φορείς κάποιου άλλου είδους ετερονομίας (εθνικισμός, θρησκευτικός φονταμενταλισμός, κλπ.) – καταλήγει να ευνοεί αντικειμενικά τον ισχυρότερο, δηλαδή την υπερεθνική ελίτ, στην εκστρατεία που διεξάγει για την καθολίκευση της κυριαρχίας της. Βρίσκεται επίσης επικίνδυνα κοντά σε μια αντίληψη ενός κατακτητή που βρίσκεται σε ανθρωπιστική, «εκπολιτιστική» αποστολή (π.χ. να «διαπαιδαγωγήσουμε» τους «απολίτιστους» Αφγανούς στον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων), παρόμοια με αυτή των απολογητών της αποικιοκρατίας.
Καλέσματα συμμετοχής στις πορείες για την επαίτειο Πολυτεχνείου σε Αθήνα, Θεσ/νικη, Ηράκλειο, Λαμία
Και αν αυτή η πάλη, αυτή η αιματοβαμμένη πάλη, έβαζε σε δυσκολίες, αποκλειστικά, κόμματα, μικρές ομάδες διανοούμενων η επιτροπές, η επανάσταση θα μπορούσε να είχε προχωρήσει με πόνο, αλλά παρ όλα αυτά να προχωρήσει δίπλα από αυτό το εμπόδιο που υψώνονταν μπροστά στο δρόμο της. Αλλά η τεράστια εμβέλεια, η κοινωνική εμβέλεια αυτής της πάλης έγκειται ακριβώς στο γεγονός ότι η σύγκρουση έγινε μεταξύ δύο κομμάτων με τα οποία συνδέονται οι μάζες και που εκπροσωπεύουν τα πιο ενεργά στρώματα της τάξης των εργατών.
Ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα εδώ και πολύ καιρό ανάμεσα στους σοσιαλδημοκράτες και τους σοσιαλεπαναστάτες είναι το εάν η επανάσταση μπορεί να βρει στην τάξη των αγροτών έναν πιστό σύμμαχο και το εάν αυτή η τάξη μπορεί να αποβεί η βάση μιας κοινωνικής επανάστασης.
Οι διιστάμενες θέσεις των οποίων η αντίθεση προκάλεσε αυτή τη συζήτηση, είναι θα λέγαμε, ενσαρκωμένες στην πολιτική των δύο κύριων κομμάτων της κοινωνικής επανάστασης, των μπολσεβίκων και των σοσιαλεπαναστατών της αριστεράς.
«Έχουν προβάλει επικίνδυνα συνθήματα. Έχουν φετιχοποιήσει τις δημοκρατικές αρχές. Τοποθέτησαν το δικαίωμα των εργατών να εκλέγουν αντιπροσώπους πάνω από το Κόμμα. Λες και το Κόμμα δεν έχει δικαίωμα να επιβεβαιώνει τη δικτατορία του ακόμα κι αν αυτή η δικτατορία...