«Τι λες μωρή αδελφή!»: Ο επίδοξος φύρερ Δρ. Φράγκος και η κατάντια της Αθηναϊκής Ακαδημίας

«Τι λες μωρή αδελφή!»: Ο επίδοξος φύρερ Δρ. Φράγκος και η κατάντια της Αθηναϊκής Ακαδημίας

Τον Ιούνιο του 1965 στην Ελλάδα επικρατεί ένα τεταμένο πολιτικό κλίμα. Στην κυβέρνηση είναι η Ένωση Κέντρου αλλά ο λαοφιλής αρχηγός της Γεώργιος Παπανδρέου βρίσκεται σε φανερή πλέον σύγκρουση με τα ανάκτορα και το δεξιό παρακράτος. Αυτές τις μέρες, ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος, ο άνθρωπος που μετά από λιγότερο από δυο χρόνια θα γινόταν δικτάτορας, βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση. Ως γραμματέας της επιτροπής του περίφημου Σχεδίου Περικλής, δηλαδή του σχεδίου των εκλογών «Βίας και Νοθείας» του 1963, βιώνει την πίεση των ανακρίσεων της στρατιωτικής Δικαιοσύνης. Έτσι, για να αποπροσανατολίσει τις έρευνες, ο Παπαδόπουλος οργάνωσε το λεγόμενο «Σαμποτάζ του Έβρου». Κατηγόρησε μερικούς φαντάρους του πως έκαναν σαμποτάζ σε φορτηγά ως ενεργούμενα μέλη μιας «κομμουνιστικής συνωμοσίας οργανωμένης από παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ». Οι ανακρίσεις όμως έδειξαν πως οι φαντάροι δεν είχαν κάνει απολύτως τίποτα και πως ο ίδιος ο Παπαδόπουλος εκτέλεσε τη δολιοφθορά. Παρότι η πολιτική ηγεσία γνώριζε πως ο Παπαδόπουλος δεν ήταν απλά ένας ακροδεξιός αξιωματικός αλλά και μέλος μιας παράνομης στρατιωτικής οργάνωσης που σχεδίαζε πραξικόπημα, μετά από πίεση των ανακτόρων αλλά και του πατέρα του δικτάτορα (που ήταν προσωπικός παιδικός φίλος του Παπανδρέου), ο Παπαδόπουλος απαλλάχθηκε με απαλλακτικό βούλευμα στις 29 Νοεμβρίου 1965. Μετά από ένα μήνα η κυβέρνηση ανετράπη από το βασιλικό πραξικόπημα και τον Μητσοτάκη. Ο Παπαδόπουλος θα επανεμφανιστεί ως δικτάτορας ενάμισι χρόνο αργότερα.

46 χρόνια μετά, στις 27 Οκτωβρίου 2011, ο Πρωθυπουργός, που λέγετε πάλι Γεώργιος Παπανδρέου (sic), επιστρέφει από τις Βρυξέλλες με τη συμφωνία του δευτέρου μνημονίου και της αναδιάρθρωσης χρέους (PSI). Η συμφωνία έχει την καθολική απαξία του λαό που εκφράζεται με έντονες διαμαρτυρίες στις παρελάσεις της επόμενης μέρας, με κορυφαία τη ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης στην Θεσσαλονίκη. Τα γεγονότα καθώς και η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνικής βάσης τους τελευταίους μήνες, έχουν θορυβήσει την ηγεσία του Στρατού που φοβάται κοινωνική εξέγερση. Εκείνη την περίοδο η ηγεσία του στρατού και ειδικότερα ο Αρχηγός του Στρατού Ξηράς, Φράγκος Φραγκούλης, χαρακτηρίζονται από έντονα αντιδημοκρατικές – ακροδεξιές απόψεις. Ειδικότερα ο Φράγκος σε συσκέψεις με πολιτικούς συνηθίζει να κάνει εκτενείς αναφορές στην «έκρυθμη πολιτική κατάσταση», να εκφράζει τους φόβους του για κοινωνική εξέγερση και «νέο Δεκέμβρη», να μιλάει για τον «κίνδυνο από την πιθανή ριζοσπαστικοποίηση του μεταναστευτικού στοιχείου λόγω του μεγάλου αριθμού των λαθρομεταναστών» και να προσθέτει στο τέλος με νόημα πως: «Έχω σχέδιο για όλα»…

Το επιχειρησιακό σχέδιο του στρατηγού προέβλεπε την επέμβαση του στρατού ξηράς σε περίπτωση σταθεροποίησης της Αθήνας, όταν η «συμμορία με τα καλάσνικοφ» (sic) κυρίευε τμήματα της πρωτεύουσας. Το σχέδιο προέβλεπε επίσης επέμβαση του στρατού «σε περίπτωση διαρκούς και ακραίας κοινωνικής αναταραχής» που θα μπορούσε «να καταστήσει αναγκαία την κήρυξη στρατιωτικού νόμου». Το σχέδιο εμπεριείχε μεθόδους απώθησης του πλήθους από στρατιωτικές δυνάμεις ακόμα και εκτελέσεις!.

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον εδώ είναι πως ο Φράγκος διέταξε την κατάστρωση αυτού του σχεδίου χωρίς να ενημερώσει την πολιτική ηγεσία που (υποτίθεται) θα προστάτευε. Όταν στις 4 Φεβρουαρίου του 2011 στο Κιλκίς, ο Φράγκος έδωσε μια πρώτη αναπαράσταση του σχεδίου του με την άσκηση «Καλλίμαχος» (άσκηση που η πολιτική ηγεσία έμαθε μετά από αποκάλυψη του «Ριζοσπάστη») ο υπουργός κατάλαβε πως ο Φράγκος ήταν όντως «έτοιμος για όλα». Ο Μπεγλίτης όμως, συνυπολογίζοντας την έκρυθμη κατάσταση και την αντίδραση της δεξιάς, δεν τον αποστράτευσε, απλώς το κατσάδιασε. Έτσι ο Φράγκος ένοιωσε ακόμα πιο δυνατός. Ήξερα πως έχει τις πλάτες του παρακράτους και τη στήριξη της δεξιάς και έτσι διέρρευσε στον ακροδεξιό τύπο πως: «για να ανταποκρίνεται πληρέστερα στα καθήκοντά του έπρεπε να μην βρίσκεται κάθε κίνησή του υπό τον έλεγχο και την έγκριση των πολιτικών»…

Μετά την ακύρωση της παρέλασης της 28^η Οκτωβρίου η ΕΥΠ ενημερώνει τον πρωθυπουργό πως ο Φράγκος συζητάει με τους άλλους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων να τον παρακάμψουν. Το σχέδιο προβλέπει να παρουσιαστούν οι 4 επικεφαλής των όπλων ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας και να του δηλώσουν πως από εδώ και πέρα αναλαμβάνει ο στρατός να διασφαλίσει την τάξη. Το σχέδιο τους προέβλεπε ουσιαστικά ένα απροκάλυπτο στρατιωτικό πραξικόπημα, καθώς μια τέτοια παράκαμψη του πρωθυπουργό στην κήρυξη κατάσταση πολιορκίας προβλέπεται μεν στο σύνταγμα του 1952 (ενώπιον του Βασιλιά), αλλά όχι στο μεταπολιτευτικό του 1974.

Βρισκόμενος λοιπόν στις συμπληγάδες της διπλής πίεσης, της σχεδόν ομόθυμης αποδοκιμασίας του λαού και του επίδοξου πραξικοπήματος από την άλλη, ο Παπανδρέου, εν αντιθέσει με τον παππού του, αποφάσισε να δράσει. Τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου ανακοινώνει αιφνιδιαστικά διενέργεια δημοψηφίσματος και την επόμενη μέρα, την Τρίτη 1 Νοεμβρίου, συγκαλεί έκτακτη συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ και αποστρατεύει τον επίδοξο δικτάτορα, όλη την ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων καθώς και πλήθος άλλων ανώτερων αξιωματικών. Ο τύπος της δεξιάς και της ακροδεξιάς οργιάζει αλλά ο λόγος που η «περισσότερο εκτεταμένη επιχείρηση αποστρατείας αξιωματικών της μεταπολίτευσης» κρίθηκε επιβεβλημένη ήταν, όπως τονίζουν οι επιτελικοί του υπουργείου, πως «σχεδόν ολόκληρη η τότε ηγεσία και στα τρία σώματα των Ενόπλων Δυνάμεων χαρακτηριζόταν από μεγαλύτερη ή μικρότερη πίστη σε εθνικιστικά και πατριωτικά ιδεώδη» και έτσι «έπρεπε να φτάσουμε βαθιά στην ιεραρχία για να βρούμε στρατιωτικούς που πιστεύουν στη δημοκρατία χωρίς αστερίσκους».

Όπως μας διδάσκει η ιστορία, τα πραξικοπήματα έρχονται για να αποτρέψουν ή να προλάβουν τις κοινωνικές επαναστάσεις, την αποφασιστική εισβολή του λαού στα πράγματα. Η ιστορία από εκεί και πέρα είναι γνωστή. Το δημοψήφισμα που εξήγγειλε ο Παπανδρέου για να εκτονώσει την κοινωνική αντίδραση και να διασωθεί, δεν έγινε ποτέ και ο ίδιος ανετράπη από το ίδιο του το κόμμα, λίγες μέρες αργότερα (μια ανατροπή που κατά σατανική ομολογία της ιστορίας είχε «προβλέψει» το ίδιο βράδυ ο Κωσταντίνος Μητσοτάκης στην τηλεόραση· ο άνθρωπος που ανέτρεψε παρασκηνιακά και τον παππού του)… Βέβαια ο ΓΑΠ δεν είχε τα κότσια για νέους Ανένδοτους αγώνες, ούτε πίστευε σ’ αυτούς. Γι’ αυτό και θα δέχτηκε στωικά να τον ανατρέψει η «Εύα Καϊλή» και θα μείνει στην ιστορία ως …Γιωργάκης. Όμως το θέμα μας δεν είναι Γιωργάκης, αλλά ο επίδοξος δικτάτωρ μας, ο κ. Φράγκος.

Ποιος είναι ο Φράγκος; Πρόκειται για τον εδώ και μια δεκαετία άτυπο αρχηγό του ακροδεξιού / φασιστικού κόμματος της Ελλάδας. Έντονα αυταρχική και επιβλητική προσωπικότητα, με αδιαπραγμάτευτες βεβαιότητες, ερωτευμένος με τον τόνο της φωνής του. Οι δημόσιοι λόγοι του ξεπερνούν σε ρατσιστικό οχετό ακόμα και τον Νίκο Μιχαλολιάκο, ενώ η μπάσα φωνή του, οι ανώτατες σπουδές του και το επιβλητικό παρουσιαστικό του, κάνουν τον άλλοτε πανίσχυρο αρχηγό της Χρυσής Αυγής να μοιάζει καρπαζοεισπράκτορας του Φράγκου …και είναι!. Ο Φράγκος εκτός από σπουδές νομικής, είναι απόφοιτος και της ανώτατης σχολής πολέμου αλλά και διδάκτορας γεωπολιτικής υπό την επίβλεψη του γνωστού Ιωάννη Μάζη. Και μπορεί ο Μάζης να είναι ένας ακαδημαϊκός της πλάκας, με μηδενική διεθνή αναγνώριση του «έργου» του, μπορεί οι διατριβές που επιβλέπει να μην έχουν καμία απολύτως επιστημονική τεκμηρίωση, όμως εκφράζουν τις βασικές ιδεολογικές προτεραιότητες της ελληνικής ακροδεξιάς και του στρατού. Αποτελούν ουσιαστικά την επιστημονικοφανή παρουσίαση των σχεδίων του επιτελείου. Όποιος κάνει τον κόπο να διαβάσει το (τρόπος του λέγειν) «διδακτορικό» του Φράγκου (έχει εκδοθεί υπό τον προκλητικό τίτλο «Ποια Τουρκία; Ποιοι Τούρκοι;»), θα διαπιστώσει πως ο επίδοξος δικτάτοράς μας δεν είναι απλά ένας φαντασμένος ακροδεξιός αντικομμουνιστής, όπως ήταν ο Παπαδόπουλος, αλλά ένας καθαρός ναζιστής. Στο βιβλίο του ο Φράγκος, ξεπατικώνοντας πλήρως τη λογική των ναζί, ισχυρίζεται πως οι Τούρκοι (οι προαιώνιοι εχθροί μας) δεν είναι στην πραγματικότητα Τούρκοι άλλα …Έλληνες, οι οποίοι εξισλαμίστηκαν την τελευταία χιλιετία!. Έτσι, η περιοχή της Τουρκίας είναι ο Ελληνικός Ζωτικός χώρος, το ναζιστικό Lebensraum, στο οποίο η Ελλάδα έχει χρέος αιώνων να επεκταθεί (και να τους επανεξελληνίσει με τη βία! Για το καλό τους!). Μέσα από παρανοϊκές διατυπώσεις και παραληρηματικούς ισχυρισμούς περί «χρέος ιερό στις χιλιάδες των νεκρών εθνομαρτύρων, να θηρεύουμε τις προκλήσεις» (θυμίζω πως πρόκειται για διδακτορική διατριβή!), ο Φράγκος αναδιατυπώνει τη θεωρία της Μεγάλης Ιδέας, ή της ναζιστικής εθνικής επέκτασης. Βέβαια ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε ως δικαιολογία κάποια εκατομμύρια Έλληνες της Μικράς Ασίας που ήθελε να εντάξει στον εθνικό κορμό και ο Χίτλερ έβρισκε δικαιολογία κάποια εκατομμύρια Γερμανών που ζούσαν στην Τσεχοσλοβακία (Σουδίτες) ή στην Πολωνία, ο Φράγκος λύνει το πρόβλημα της μη ύπαρξης ελληνικών πληθυσμών στην σημερινή Τουρκία με ένα υπέροχο κόλπο: ονομάζει Έλληνες τους Τούρκους! (Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν αυτός ο ανεκδιήγητος τύπος είχε αναλάβει να μας κυβερνήσει δικτατορικά το 2011!).

Σε κάθε σύγχρονη κοινωνία, απόψεις σαν του δρ. Φράγκου θα άνηκαν στην δικαιοδοσία της ψυχιατρικής, στην Ελλάδα όμως του σήμερα, ο Φράγκος θεωρείται ο ιδεολογικός τιτάνας της δεξιάς / ακροδεξιάς. Στις 17 Μαΐου του 2012, ο Σαμαράς τον διορίζει υπηρεσιακό Υπουργό Εθνικής Άμυνας, στην κυβέρνηση του Παναγιώτη Πικραμμένου… Λίγους μήνες νωρίτερα ο Υπουργός της δημοκρατίας (έστω και υπηρεσιακός) είχε καταθέσει στη Δίκη υπέρ των 39 ανδρών της Μονάδας Υποβρυχίων Καταστροφών του Λιμενικού Σώματος που την παρέλαση της 25ης Μαρτίου 2010, είχαν φωνάξει: «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ» και «Θα γίνει μακελειό, μετά θα εκδικηθώ, όταν θα προσκυνήσετε σημαία και σταυρό» και «Τους λένε “Σκοπιανούς”, τους λένε Αλβανούς, τα ρούχα μου θα ράψω με δέρματ’ απ’ αυτούς». Οι απόψεις άλλωστε του Φράγκου δεν διαφέρουν από αυτές των στρατιωτών του. Ως κεντρικό ομιλητής στο Μακεδονικό συλλαλητήριο είχε αποκαλέσει το γειτονικό λαό «γυφτοσκοπιανούς», ενώ απευθυνόμενος —υποθετικά βέβαια, γιατί δεν ήταν παρόν— στον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, ο Φράγκος είχε βροντοφωνάξει εμφατικά: «τι λες μωρή αδελφή!»

Και ας έρθουμε στο τελευταίο κατόρθωμα του Φράγκου. Γιατί ο εμφανώς μικροτσούτσουνος και καταπιεσμένος ερωτικά επίδοξος φυρερίσκος μας, έχει μάλλον ένα θέμα με τις «αδελφές». Έτσι, προ ολίγων ημερών, με αφορμή το pride αλλά και την επικείμενη ενσωμάτωση από την χώρα μας, οδηγιών της Ε.Ε. που αφορούν στα δικαιώματα των πολιτών, ο Φράγκος συνέταξε κείμενο το οποίο απευθύνει στον πρωθυπουργό και του ζητάει να μην υποχωρήσει στα αιτήματα των αδελφών, καθώς η πατρίδα μας κινδυνεύει από την υπογεννητικότητα, Τούρκοι παραμονεύουν και αν υποχωρήσει σε αυτά που του ζητά η Ε.Ε. ως κοινές Ευρωπαϊκές Αξίες, τα παιδιά μας θα γίνουν …πούστηδες.

Ως εδώ όλα «φυσιολογικά». Ο Φράγκος παρουσιάζει την κλασική συμπεριφορά κάθε ακροδεξιάς αυταρχικής παραφροσύνης, που έχει προσκολληθεί σε μια φαντασιώδη εικόνα του εαυτού του, ένα υπερμεγέθες ιδεώδες του Εγώ, που φοβάται οποιαδήποτε «μιαρότητα» πάσχοντας από την παράνοια των «καθαρών», που πιστεύει πως κυνηγιέται διαρκώς από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς (μη μπορώντας έτσι να παραδεχτεί τις δικές του ακατανίκητες ομόφυλες παρορμήσεις) και πως συνομιλεί (ο ίδιος, μόνο αυτός) με έναν ανώτερο «διοικητή» (ίσως το ίδιο το Θεό), που του δίνει εντολές. Τα ψυχικά χαρακτηριστικά άλλωστε τέτοιων προσωπικοτήτων έχουν αναλυθεί άψογα από τον Φρόιντ, τον Βίλχεμ Ραιχ, τον Αντόρνο κ.α. Είπαμε, ο Φράγκος ανήκει στην ύλη της ψυχοπαθολογικής ανάλυσης. Το ενδιαφέρον όμως, και το πολιτικά επικίνδυνο ταυτόχρονα, είναι πως αυτή η αρλεκίνικη προσωπικότητα, παρότι πλέον της έχουν αφαιρεθεί τα γαλόνια και οι ρομφαίες του κράτους, μπόρεσε να συστρατεύσει πίσω από τις υπογραφές του κειμένου του εκτός από στρατηγούς εν αποστρατεία (sic) και πολλά σημαντικά μέλη της Ακαδημίας Αθηνών, πρώην πρυτάνεις, υπουργούς κ.α.. Δεν αναφέρω καν τα ονόματα τους γιατί (θέλω να) ελπίζω πως ο Φράγκος τους παγίδευσε, εκμαιεύοντας τις υπογραφές τους.

Ελπίζω λοιπόν σύντομα να βγούνε μαζικές διαψεύσεις. Αλλιώς θα πρόκειται για μια ασυγχώρητη πράξη και μια κατάντια: η υπογραφή ενός κατάπτυστου κειμένου ενός επίδοξου δικτάτορα.