Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ Ή ΜΕ ΤΗ ΔΥΣΤΟΠΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΜΙΑΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ
Το Δεκέμβρη του 2019, ήταν η πρώτη φορά που αναγνωρίστηκε ο ιός SARS–CoV-2, στην πόλη Ουχάν της Κίνας, κι από κει εξαπλώθηκε αστραπιαία στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, αναγκάζοντας τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας να κηρύξει επίσημα πανδημία στις 11 Μάρτη του 2020. Ασχέτως της προέλευσης του ιού, για την οποία έχουν διατυπωθεί διάφορα σενάρια, άλλα επικρατέστερα άλλα πιο απίθανα (κανένα όμως επιβεβαιωμένο), η κύρια αιτία της πανδημίας δεν είναι άλλη από το παγκόσμιο καπιταλιστικό οικοδόμημα. Η κλιματική αλλαγή, η αποψίλωση των δασών και η καταστροφή ολόκληρων οικοσυστημάτων, η ξέφρενη ανάπτυξη της γεωργικής και κτηνοτροφικής βιομηχανίας μαζικής παραγωγής, μέσα σε άλλα, δημιουργούν τις πλήρως ευνοϊκές συνθήκες για τη μεταπήδηση ιών και παθογόνων οργανισμών από είδος σε είδος. Την ίδια στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι στοιβάζονται σε αχανή αστικά κέντρα, στριμώχνονται σε ΜΜΜ και χώρους εργασίας, μετακινούνται ως εμπόρευμα (τουριστικό, εργατικό κ.ο.κ) από τη μία άκρη της γης στην άλλη, τη στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι στερούνται πρόσβασης σε βασικά αγαθά όπως καθαρό φαγητό και νερό, πόσο μάλλον ιατρικοφαρμακευτικής περίθαλψης, είναι προφανές ότι η εξάπλωση ενός ιού και το ξέσπασμα μιας πανδημίας είναι φυσικό επακόλουθο της παγκοσμιοποιήμενης αγοράς που στο κέντρο της τοποθετεί το κέρδος.
Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ
Η ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΩΣ Ο “ΕΓΓΥΗΤΗΣ” ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Από την αρχή της κρίσης με τον Covid-19, η στρατηγική του κράτους στην Ελλάδα έχει στον πυρήνα της τη συνεχή επίθεση, ιδεολογική, επικοινωνιακή και φυσική στους από τα κάτω, την μετακύλιση της βάρους πάνω σε εμάς, με το αφήγημα της ατομικής ευθύνης, την επιβολή του φόβου, του ελέγχου και της αστυνομοκρατίας στην καθημερινότητα.
Η αρχικά μικρή διασπορά και εμφάνιση των κρουσμάτων στο πρώτο κύμα, δημιούργησε τη δυνατότητα να παρουσιαστεί η κυβέρνηση ως επιτυχημένος θεματοφύλακας της υγείας μας, να εμφανιστεί ως διεθνώς αναγνωρισμένη και εύστοχη στη διαχείριση, να ισχυροποιήσει τη θέση της. Τίποτα περισσότερο από μια καλοστημένη τακτική εν όψει του σκληρού φθινοπώρου και χειμώνα που θα έρχονταν. Από εκεί και πέρα, υπάρχει μια σταθερή γραμμή. Διάλυση της δημόσιας υγείας, πριμοδότηση των ΜΜΕ ώστε να δημιουργηθεί ένα ισχυρό μέτωπο υπεράσπισης των κυβερνητικών επιλογών, εξαντλητικά πρόστιμα για όσες δεν τηρούν τα μέτρα, ξύλο, τρομοκρατία, κραυγές στα κανάλια, μηδαμινή ενημέρωση και πρόληψη, κλείσιμο δομών και απολύσεις, μια πραγματικότητα βάναυση και ζοφερή.
Αυτά συμβαίνουν εδώ και 1,5 χρόνο, την ίδια ώρα που από το κράτος χρησιμοποιούνται διάφορες επικοινωνιακές γραμμές, με διακυμάνσεις. Άλλοτε παρουσιάζει μια εικόνα επιτυχίας, προσπάθειας και προσήλωσης στην υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, άλλοτε γίνεται επίκληση στην αναγκαιότητα τυφλής συναίνεσης στην κυβερνητική πολιτική, στη βάση της κοινής προσπάθειας και μοίρας απέναντι στον αόρατο εχθρό.
Για τους εξουσιαστές η διαχείριση της συνθήκης αφορά μονάχα στη χρήση της τρομοκρατίας, των κάθετων και δήθεν ριζοσπαστικών μέτρων όπως το λοκντάουν, της χρήσης της ενοχής ως εργαλείο πειθάρχησης, της εργαλειακής ανάλυσης των ιατρικών δεδομένων που δημοσιεύονται (ή και του μαγειρέματός τους) και η λίστα δεν έχει τέλος. Η κρατική στρατηγική έχει ως απαραίτητο συστατικό την δημιουργία μιας αίσθησης πως τα μέτρα, οι επιλογές του κράτους, δεν επιδέχονται κριτικής και πολιτικής διαφωνίας, κατέχουν το επιστημονικό αλάθητο, αποτελώντας την μία και καθολική αλήθεια άρα και λύση. Σε αυτό, προεξέχοντα ρόλο έπαιξε η περίφημη επιτροπή λοιμωξιολόγων που δέχτηκε αποδεδειγμένα να λειτουργήσει ως πολιτικό υποχείριο, προσδίδοντας στον λόγο της εξουσίας την απαραίτητη αίγλη και υπόσταση, νομιμοποιώντας την κρατική καταστολή σε πολλές περιπτώσεις και κανονικοποιώντας τη, αιτιολογώντας ακόμη και δηλώσεις και αφηγήματα που αν δεν ήταν τραγικά θα ήταν μόνο αστεία, όπως οι περίφημες θεωρίες πως με 15 άτομα σε μια σχολική αίθουσα κολλάει περισσότερο από 30, τα σκάνδαλα με τις μάσκες, τις τόσες απολύσεις στα νοσοκομεία τη στιγμή που το σύστημα υγείας είχε ανάγκη από προσλήψεις επιπλέον εργατικού δυναμικού, το άνοιγμα του τουρισμού, το καθημερινό στοίβαγμα εκατοντάδων ανθρώπων στα ΜΜΜ, κ.α.
Η ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΩΣ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑ ΚΡΑΤΟΥΣ & ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
Η κυριαρχία, φύσει και θέσει, δεν ενδιαφέρεται για την ανθρώπινη ζωή σε όλη της τη διάσταση (βιολογική, ψυχική, κοινωνική), αλλά για νούμερα, για την πολιτική της επιβίωση, για την καπιταλιστική αναπαραγωγή.
Στον καπιταλισμό εξάλλου αν κάτι πρέπει να διασωθεί, αν κάτι οφείλει να διαφυλαχθεί, είναι η οικονομία και αυτό για χάρη του μεγάλου κεφαλαίου. Και αυτό στηρίζοντας πρώτα, κυρίαρχα και με το ανάλογο κόστος για τους από τα κάτω, βασικούς πυλώνες της όπως τη βαριά βιομηχανία, τον τουρισμό κλπ. Η όποια ενδοκαπιταλιστική κρίση, αποτελεί διαχρονικά, πρώτης τάξεως ευκαιρία προκειμένου να γίνουν πράξη πλήθος αντικοινωνικών και αντεργατικών μέτρων. Έγκριση μεγάλων έργων που καταπατούν και καταστρέφουν τον φυσικό κόσμο, διάλυση δημοσίων δομών πρόνοιας προς όφελος των ιδιωτικών, διάχυση και εγκαθίδρυση του δόγματος “τάξη και ασφάλεια” με την διαρκή ενίσχυση των σωμάτων καταστολής, ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων, είναι μόνο ορισμένα από τα όσα βλέπουμε να συμβαίνουν.
Ως εκ τούτου, εμείς οι από τα κάτω της κοινωνικής πυραμίδας οφείλουμε να αντιληφθούμε αρχικά πως αυτή η υγειονομική κρίση είναι μια ακόμα έκφανση – μαζί με την οικονομική και την περιβαλλοντική – της εν συνόλω δομικής κρίσης αναπαραγωγής του καπιταλισμού. Ενός καπιταλισμού που έχει δομηθεί και αναπαράγεται πάνω στη λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος, στην εκμετάλλευση του κόπου και του ιδρώτα των εργατών, που δε φείδεται προσπαθειών να χαρτογραφήσει και να διεισδύσει με γεωμετρική πρόοδο σε κάθε πτυχή της δημόσιας σφαίρας αλλά και της ιδιωτικής ζωής των σύγχρονων πληβείων, προκειμένου να εξασφαλίσει τον καπιταλιστικό κύκλο της παραγωγής – κίνησης – κατανάλωσης των προϊόντων του και της διαρκούς και αναγκαίας για το σύστημα γιγάντωσης των κερδών του. Η πανδημία, αντίθετα με τα όσα προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε, χτυπά κατά κύριο λόγο την τάξη μας. Αυτές που σε κάθε γωνιά της γης, βρίσκονται στην επισφάλεια, την ανεργία, φυλακισμένες, με βαριά προβλήματα υγείας, τσακισμένες από τη μισθωτή σκλαβιά, χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την επιβίωση, χρεωμένοι, με υποθηκευμένα σπίτια, στο περιθώριο. Εξάλλου, είναι φανερό πια πως η πανδημία οδηγεί τον καπιταλισμό αντιμέτωπο με τις δικές του τις δομικές αντιφάσεις, οδηγώντας τον στην -από μεριάς του- καταστρατήγηση του όποιου εναπομείναντος κοινωνικού συμβολαίου με τους από τα κάτω.
ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ
Και ερχόμαστε στην περίοδο της έλευσης των εμβολίων, που για μια ακόμη φορά, μετά τις διάφορες άλλες σοφιστίες του κρατικού λόγου, παρουσιάστηκαν από το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, τα ΜΜΕ και λοιπούς συστημικούς πυλώνες ως το φως στο τέλος του τούνελ. Μια ακόμη μονοδιάστατη αλήθεια, μια ακόμη κίνηση που αναδεικνύει την επαναφορά στην καπιταλιστική πραγματικότητα της κερδοφορίας και της εκμετάλλευσής μας ως τον βασικό στόχο της εξουσίας.
Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός μας βρίσκει ως άτομα που αγωνιζόμαστε για την ατομική και συλλογική χειραφέτηση, κάθετα απέναντι. Η επιβολή, η τρομοκρατία, το πέταγμα στο κοινωνικό περιθώριο, τα μέτρα απαγορεύσεων και απολύσεων, τα ιατρικά πιστοποιητικά ως προϋπόθεση ζωής και εργασίας, είναι τα τελευταία στοιχεία της συνολικής κοινωνικής και ταξικής επίθεσης. Το κράτος βρίσκει ακόμη μία ευκαιρία να διευρύνει τους μηχανισμούς ελέγχου και επιβολής που έχει, να δοκιμάσει τρόπους που ήρθαν για να μείνουν. Στοχεύει να καθορίσει τη ζωή με νέες, πιο χρήσιμες στο καπιταλιστικό σύστημα μορφές και ιδέες. Χρησιμοποιεί τον εμβολιασμό ως μια μορφή κοινωνικού αυτοματισμού και αλληλοφαγώματος, παράγει το ίδιο τις κάθε είδους απίθανες θεωρίες συνωμοσίας, τροφοδοτώντας τες και θεριεύοντάς τες ώστε να οικοδομεί ένα «αντίπαλο» στρατόπεδο στα μέτρα του, χρήσιμο επικοινωνιακά και πολιτικά.
Η ΑΝΑΔΥΣΗ ΤΟΥ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΥ / ΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΙΑΣ
Οι κάθε είδους θεωρίες και η ρητορική που εφαρμόζεται από τα κρατικά χείλη (ιδιαίτερα στην Ελλάδα), η ταχύτητα της εποχής και της εξέλιξης των φαινομένων, η έλλειψη ενημέρωσης και κριτικής σκέψης, ο αυταρχισμός, είναι δεδομένο ότι καλλιεργούν το φόβο, την καχυποψία, τον πανικό, εν προκειμένω απέναντι στον εμβολιασμό. Οι αντιδράσεις πολλών ανθρώπων είναι βάσιμες καθώς βλέπουν να καταρρέει ακόμη και αυτή η ζωή που προϋπήρχε της πανδημίας, να κινδυνεύουν, να βομβαρδίζονται με εντολές, να πλημμυρίζουν με ανασφάλεια. Η οργή όμως πρέπει να έχει συγκεκριμένη κατεύθυνση, εργαλεία ανάλυσης και κατανόησης, συγκεκριμένους στόχους και σκοπό και όχι να εφορμάται από μια δήθεν αντίδραση με όρους τελείως φιλοτομαριστικούς και εν τέλει επικίνδυνους και σκοταδιστικούς.
Από τη στιγμή που η κριτική απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και στο κράτος, εν γένει από μερίδα της κοινωνίας, δε γίνεται πάνω στη βάση της μη στελέχωσης των νοσοκομείων με υγειονομικό προσωπικό, στη μη δημιουργία νέων κλινών Μ.Ε.Θ, στη μη ενίσχυση της δημόσιας και δωρεάν -πρωτοβάθμιας και μη- υγείας, επίσης στη μη επίταξη του ιδιωτικού τομέα αλλά και στο ότι δεν έχουν ληφθεί μέτρα για την προστασία των εργαζομένων και των ανθρώπων της τάξης μας από την πανδημία, αλλά αντιθέτως κυριαρχείται είτε από κραυγές αρνητών της πανδημίας, είτε από ακροδεξιά “επιχειρήματα” για δήθεν “εθνικό κίνδυνο”, τότε αυτή η “κριτική” είναι εν τέλει ανέξοδη και χρήσιμη για την εξουσία. Με τον τρόπο αυτό, αφενός το κράτος παρουσιάζεται ως η φωνή της λογικής, ως η μέση οδός γύρω από την οποία πρέπει να συσπειρωθεί η χειμαζόμενη κοινωνία και να αναθέσει τη ζωή και την υγεία της στο δήθεν ψύχραιμο, νηφάλιο και ορθολογικό κρατικό μηχανισμό, κι αφετέρου στρώνεται το έδαφος για την εμφάνιση και γιγάντωση ακροδεξιών και φασιστικών νοοτροπιών κατευθύνοντας τη δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση των από τα κάτω σε ανώδυνες για το σύστημα ατραπούς.
Τα υποτιθέμενα σκοτεινά σχέδια και οι κάθε μορφής συνωμοσιολογίες δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να δημιουργούν εσφαλμένες εικόνες και αντίληψη στους από τα κάτω για τη φύση της εξουσίας, τους φορείς της, τις μορφές της άρα και τους αγώνες που πρέπει να οικοδομήσουμε. Μια κρίση είναι πάντα μια επιτάχυνση του συστήματος, μια ρηξιακή τομή, που είναι αντίστοιχα και σημείο καμπής για τη δική μας δράση και ταξική/κοινωνική αντίσταση και εξέγερση. Τα σχέδια των αφεντικών είναι διακηρυγμένα, μπροστά στα μάτια μας, βιωμένα στο πετσί μας. Ούτε μία μορφή έχουν, ούτε ένα έθνος αφορούν, ούτε τίποτε από τις ηλίθιες εθνικιστικές, φασιστικές και σκοταδιστικές θεωρίες επιβεβαιώνουν. Η αντίσταση στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό αφορά ταυτόχρονα και παράλληλα τη διαχείριση της πανδημίας, την εκμετάλλευση της εργασίας μας, την περιστολή του βιοτικού μας χώρου, τους πολέμους, την έμφυλη βία, κάθε μορφή που πετσοκόβει και υποτιμά το βίο μας.
Η εθνική ενότητα είναι το εύκολο εργαλείο τόσο για το κράτος όσο και για την ακροδεξιά για να κινητοποιήσουν τα πολιτικά τους σχέδια. Δε στεκόμαστε πλάι-πλάι με εθνικούς όρους, με θρησκευτικές κραυγές, δίπλα στα αφεντικά και τους εκμεταλλευτές μας, σε αυτούς που καμώνονται πως αντιστέκονται υπερασπιζόμενοι κάθε συντηρητική αξία. Δεν εκτρέφουμε το σκοταδισμό και την άγνοια, τον εκφασισμό, την ακροδεξιά ρητορική και τόσα άλλα προβληματικά που εν τέλει αποτελούν σάρκα από τη σάρκα των αξιών του καπιταλιστικού κόσμου. Στεκόμαστε πολυμέτωπα απέναντι στο κράτος και την ακροδεξιά, τον εθνικισμό, το σεξισμό, το ρατσισμό, που αποτελούν τις όψεις του ίδιου νομίσματος και εντός της παρούσας συνθήκης. Οι έννοιες της ελευθερίας, της αυτοδιάθεσης, του αυτοκαθορισμού, της ατομικής υπόστασης και αξιοπρέπειας οφείλουν να έχουν πρόσημο ελευθεριακό, οριζόντιο, συλλογικό και αγωνιστικό με όρους ταξικής και κοινωνικής δράσης και θέσης. Με όρους επαναστατικούς.
Η ΥΓΕΙΑ ΩΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ ΚΑΙ Ο (ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΣ) ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ
Το σύστημα υγείας, που ο δημόσιος χαρακτήρας του κατακτήθηκε μετά από μια σειρά ταξικών / κοινωνικών αγώνων, διαλύεται χρόνο με το χρόνο, με μείωση έμψυχου δυναμικού και εξοπλισμού, κλείσιμο κέντρων υγείας κ.α. ενώ οι φαρμακοβιομηχανίες και οι ιδιωτικές κλινικές πιέζουν σε μία κατεύθυνση ιατρικοποίησης της ζωής μας. Η αυξητική τάση κατανάλωσης συνταγογραφούμενων και μη φαρμακευτικών σκευασμάτων τις τελευταίες δεκαετίες, τα σχετικά σκάνδαλα (βλ. Novartis) που έχουν δημοσιοποιηθεί, η άρνηση άρσης των πατεντών των εμβολίων, που προτάθηκε ακόμα κι από εκφραστές του νεοφιλελευθερισμού, όλα αποδεικνύουν πως η υγεία αποτελεί εμπόρευμα, και μάλιστα σταθερά κερδοφόρο.
Το εμβόλιο, όπως και κάθε άλλο προϊόν σε έναν κόσμο που κινείται γύρω από το κέρδος και το εμπόρευμα, πέρα από όλα τα άλλα είναι πεδίο ανταγωνισμού και κερδοφορίας για τις παγκόσμιες φαρμακοβιομηχανίες κολοσσούς που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την παγκόσμια οικονομική κίνηση. Τα κράτη, οι υπερεθνικοί σχηματισμοί, βρίσκονται σε αγαστή συνεργασία με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. Τα τελευταία θα διαμορφώσουν τις πολιτικές που ακολουθούνται, και με άξονα την αύξηση της κερδοφορίας τους, καθώς κατέχουν σημαντική πολιτική ισχύ. Κάτι τέτοιο άλλωστε το είδαμε και εδώ με τις παλινωδίες σε σχέση με τη χρήση του Astra Zeneca για παράδειγμα.
Η χρήση του εμβολίου είναι μια επιλογή αντιμετώπισης των πολλών μορφών και επιπτώσεων τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο της παρούσας υγειονομικής και πολιτικής κρίσης. Μια επιλογή που δεν μπορεί να γίνεται υπό το καθεστώς τρομοκρατίας και ομηρίας, με τον κάθε άνθρωπο να πρέπει να μπορεί να έχει τη δυνατότητα αλλά και την ευθύνη να διερευνήσει ελεύθερα και δίχως απειλές τα οφέλη και τους πιθανούς κινδύνους. Πέρα από τις καθολικότητες και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται η εξουσία την λειτουργία των ιατρικών προτάσεων, μακριά από τον πανικό και την άκριτη αποδοχή των άνωθεν εντολών και απειλών ως οδηγών για την όποια μας επιλογή. Με γνώμονα την ανάγκη της συνεχούς προσπάθειας για φροντίδα και προστασία όλων όσοι βρίσκονται σε ευπαθή και επίφοβη θέση, με βαθιά συναίσθηση και συνείδηση ότι είναι κατά κύριο λόγο η τάξη μας που καθημερινά δολοφονείται και τσακίζεται μέσω της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας, των αποκλεισμών. Στους χώρους εργασίας, στα ΜΜΜ, σε τόσα μέρη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, σε τόσα και τόσα μέρη του κόσμου που δεν υπάρχει κανένα εμβόλιο, φάρμακο ή μέσο και δυνατότητα προστασίας. Είναι οι από τα κάτω που πληρώνουν και θα πληρώσουν το υπερφορτωμένο νοσοκομείο και το διαλυμένο σύστημα δημόσιας υγείας ή που θα έχουν να παλέψουν με τις μακριές ενδεχόμενες επιπτώσεις της νόσου. Είναι η τάξη μας που συνθλίβεται από μια καραντίνα και ένα λοκντάουν, είναι η δική μας ψυχική συλλογική υπόσταση που τραυματίζεται βαριά με τον εγκλεισμό. Είναι η δική μας επιβίωση που μπαίνει σε επισφάλεια όταν απολυόμαστε και δεν έχουμε ούτε ασφάλιση, είναι κυρίαρχα απέναντι στα δικά μας σώματα που εφαρμόζονται οι κάθετες, αυταρχικές, ρατσιστικές και παρανοϊκές κρατικές πολιτικές.
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Μέσα σε αυτό το σκηνικό, που κάθε αγώνας για ζωή και αξιοπρέπεια μπαίνει στο στόχαστρο, κάθε αντίσταση τσακίζεται, που στόχος είναι η μετατροπή της κοινωνικής βάσης σε άνευρα, τσακισμένα άτομα που κατακερματισμένα θα περιφέρονται χωρίς θέληση για αγώνα και μάχη απέναντι στο υπάρχον, οφείλουμε, όλες, όλοι και όλα να παλεύουμε από συλλογική σκοπιά, καθώς η ατομική ελευθερία συνθλίβεται μέσα σε έναν ωκεανό συλλογικής σκλαβιάς, της σκλαβιάς του καπιταλιστικού κόσμου.
Και για να αναμετρηθούμε με τον κόσμο της εξουσίας σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα που ξεσπά, πρωτίστως πρέπει να είμαστε αλληλέγγυοι η μία με τον άλλον. Έχουμε χρέος να αντιπαρατεθούμε συνολικά με το κράτος, το κεφάλαιο και την ιδεολογία τους πάνω στα πραγματικά επίδικα της εκμετάλλευσης, της πειθάρχησης, του ελέγχου και του πειθαναγκασμού της κοινωνικής πλειοψηφίας από την εξουσία, αλλά και να ξεσκεπάσουμε τις ανορθολογικές κραυγές που στρώνουν το δρόμο για το φασισμό και την αδιαφορία για τους δίπλα μας. Έχουμε ανάγκη ένα ισχυρό ελευθεριακό, ταξικό κίνημα από τα κάτω, που με τα χαρακτηριστικά της αντιιεραρχίας, της αυτοοργάνωσης και της αλληλεγγύης θα δώσει όλες τις μικρές και μεγάλες μάχες απέναντι στους κοινούς μας δυνάστες και εκμεταλλευτές. Τα συνθήματα των παλιών κομμουνιστών και αναρχικών του 19ου αιώνα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Ή θα ζήσει το κράτος και το κεφάλαιο ή εμείς.
Στο επίκεντρο των αγώνων μας πρέπει να είναι η απαλλοτρίωση όλου του πλούτου, πνευματικού και υλικού που παράγουμε, η δημιουργία δομών συμβουλευτικής, αλληλοϋποστήριξής, πραγματικού ενδιαφέροντος, προσοχής και φροντίδας για κάθε άτομο ώστε να σταθεί στα πόδια του, ατομικά αλλά και συλλογικά μέσα στην πανδημία, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να είναι ενεργό, συλλογικοποιημένο, να παλεύει την παραίτηση, το φόβο, τη μοναξιά, την ανέχεια. Με άμεσο και έμμεσο τρόπο. Απέναντι σε αυτό, κάθε διαθέσιμο εργαλείο και τρόπος προστασίας και αντιμετώπισης των επιπτώσεων της νόσου πρέπει να αφορά τους αγώνες μας και τις κοινοτικές μας δομές και προτάσεις. Με όρους ταξικής και κοινωνικής αλληλεγγύης, οι πολιτικοί μας αγώνες πρέπει να αφορούν την αντεπίθεση στην τρομοκρατία κράτους και αφεντικών.
Να εκδηλωθούν με σαμποτάζ, απεργίες, συγκρούσεις, συγκεντρώσεις, ενημερωτικές εκδηλώσεις, συλλογικές δομές υγείας, απαλλοτριώσεις, καταλήψεις, με όρους αγωνιστικούς και αλληλεγγύης. Με τα σωματεία βάσης, τις συνελεύσεις γειτονιάς, τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους αντίστασης, τις άγριες απεργίες και με όπλο μας την αλληλεγγύη, οφείλουμε στις εαυτές μας να υπερβούμε το φόβο, την παθητικότητα και την εξατομίκευση και να θέσουμε τους όρους της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης, για την καταστροφή του κράτους, του καπιταλισμού, που το μόνο που έχουν να υποσχεθούν είναι περισσότερη εκμετάλλευση και καταπίεση, ανταγωνισμό, πανδημίες, πόλεμο και καταστροφή. Μακριά και ενάντια από τις άναρθρες σκοταδιστικές κραυγές αλλά και τις κρατικές επιταγές και την άμεση ή έμμεση αναπαραγωγή και αποδοχή τους. Εμείς για εμάς να προστατεύσουμε συλλογικά και ατομικά την αξιοπρέπεια, την υγεία μας, την κοινωνική μας ζωή, τους διπλανούς μας. Να βάλουμε το σπόρο για τον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας χωρίς κράτος και κεφάλαιο, για την ανατροπή των καπιταλιστικών παραγωγικών και κοινωνικών σχέσεων και για τη δημιουργία της αταξικής κοινωνίας. Για έναν κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας. Για την ατομική και συλλογική χειραφέτηση, για την κοινωνική επανάσταση.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ / ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
ΤΑΞΙΚΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ
ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΥΓΕΙΑ, ΖΩΗ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Προλέτ Accion: Ταξική δράση για την αντεπίθεση στον κόσμο των αφεντικών
Και την κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς / proletaccion@espiv.net
