Η παρούσα κατάσταση στην Κούβα ξεκίνησε τη νύχτα της 10ης Ιουλίου με δημοσιεύματα περί αυθόρμητης διαμαρτυρίας στην πόλη Πάλμα Σοριάνο που βρίσκεται στην επαρχία του Σαντιάγο της Κούβας. Άνθρωποι άρχισαν να διαδηλώνουν στους δρόμους με κατσαρόλες και τηγάνια, διαμαρτυρόμενοι για τις αυξανόμενες διακοπές ρεύματος, την έλλειψη τροφίμων και την κρίση της δημόσιας υγείας που βαθαίνει το τελευταίο διάστημα.
Καθώς ο αριθμός των ασθενών των νοοσούντων και των θανόντων από τον Covid-19 άρχισε να αυξάνεται στις αρχές του 2021, δημοσιεύματα που έκαναν λόγο για απελπισμένους ανθρώπους που αφήνονταν να πεθάνουν στα σπίτια τους λόγω έλλειψης βασικών πόρων και προμηθειών στα νοσοκομεία άρχισαν να διαδίδονται στο διαδίκτυο. Οι Κουβανοί μπόρεσαν να ενημερώσουν ο ένας τον άλλον αλλά και τον κόσμο, καθώς τους απαγορεύτηκε η πρόσβαση σε τρόφιμα και φάρμακα, ενώ περίμεναν σε τεράστιες ουρές για ελάχιστα και υπερκοστολογημένα αγαθά. Επιπλέον, υπέμειναν παρατεταμένες περιόδους απομόνωσης λόγω της αδυναμίας του κράτους να αντιμετωπίσει τις συναπτές κρίσεις. Το πρωί της 11ης Ιουλίου ένα κύμα εξέγερσης πυροδοτήθηκε σε ολόκληρο το νησί, καθιστώντας αυτήν τη λαϊκή εξέγερση την πιο σημαντική εδώ και δεκαετίες.
Αυτή η μεγάλη κρίση που αντιμετωπίζει ο κουβανικός λαός είναι απότοκο όχι μόνο της κυριαρχίας των εθνών κρατών αλλά και των ιμπεριαλιστικών και διακρατικών ανταγωνισμών. Αυτό είναι ιδιαίτερα σαφές υπολογίζοντας την όξυνση του εμπάργκο των ΗΠΑ, τους πρόσφατους περιορισμούς στα εμβάσματα και τις εκκλήσεις για «ανθρωπιστική παρέμβαση». Αυτή η επιβολή στον λαό είναι η πραγματική συνεχιζόμενη κληρονομιά των κρατών παντού, και ιδίως του κουβανικού κράτους.
Εμείς, ως αναρχικοί, επιζητούμε κάθε λαϊκή εξέγερση να γίνει μια επαναστατική δύναμη στην κατεύθυνση της συνολικής απελευθέρωσης από την ταξική εκμετάλλευση και την κρατική κυριαρχία. Ωστόσο, λόγω των αυταρχικών ριζών του κρατικού καπιταλισμού της Κούβας και της συστηματικής συνεργασίας σχεδόν κάθε μορφής αντιπολίτευσης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, οι πολιτικές οργανώσεις με ταξική βάση είναι πρακτικά ανύπαρκτες στην Κούβα, καθιστώντας τη συγκρότηση ενός αυτόνομου ταξικού κινήματος ως μια ιδιαίτερα δύσκολη πρόκληση.
Όσον αφορά την τρέχουσα κοινωνική και ανθρωπιστική κρίση είναι πολύ νωρίς, για να προβλεφθούν από τώρα οι μελλοντικές εξελίξεις. Ωστόσο, πρέπει να έχουμε υπόψη ότι, εάν οι λαϊκές διαμαρτυρίες στην Κούβα συνεχίσουν να εξελίσσονται προς μια πιο γενικευμένη εξέγερση, το σημερινό κουβανικό κράτος και το Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας (PCC) ενδέχεται να εισέλθουν στο τελικό τους στάδιο. Πιστεύουμε ότι η λαϊκή δύναμη αναδύεται και έχει την ικανότητα να υπερασπιστεί τη δική της αυτονομία. Φοβόμαστε τόσο την καταστολή από το κράτος της Κούβας όσο και την ικανότητα της δεξιάς αντιπολίτευσης να χειραγωγεί λαϊκά κινήματα. Και τα δύο έχουν ήδη αρχίσει να συμβαίνουν.
Για παράδειγμα, στο Μαϊάμι ένας πολύωρος αποκλεισμός ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου στις 13 Ιουλίου που οργανώθηκε από την κουβανική-αμερικανική διασπορά ήγειρε δημόσια την απαίτηση των ΗΠΑ για στρατιωτική επέμβαση. Για εμάς αυτό εγείρει το ερώτημα για το πώς οι κουβανικές λαϊκές τάξεις θα επωφεληθούν από μια αλλαγή καθεστώτος. Δεδομένης της απουσίας αυτοοργανωμένων λαϊκών οργανώσεων, πρέπει να περιμένουμε ότι τον αγώνα τους και αυτήν τη συγκυρία θα εκμεταλλευτούν αποκλειστικά τα καπιταλιστικά και δεξιά συμφέροντα.
Δε θα είναι, όμως, παράξενο, αν ανατραπεί το καθεστώς, να περιμένουμε τα εξής:
- Οι λαϊκές τάξεις της Κούβας θα αναγνώριζαν τους εαυτούς τους ως ενεργούς και καθοριστικούς κοινωνικούς παράγοντες με αυτοδιάθεση και ικανότητα αμεσοδημοκρατικής διαχείρισης των κοινωνικών υποθέσεων. Πρόκειται, βέβαια, για μια πραγματικότητα που σπανίως βιώνουν γενιές στην Κούβα τα τελευταία 60 χρόνια.
- Πιθανότατα θα δούμε την αντικατάσταση του υπάρχοντος καθεστώτος από μια νέα νεοφιλελεύθερη αποικιοκρατική πολιτική διακυβέρνηση, που θα «φορά», όμως, τη «μάσκα» της «δημοκρατικής» ρητορικής. Παραδόξως, όμως, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις της Κούβας μπορούν να κερδίσουν περισσότερο χώρο για να οργανωθούν, αναπτύσσοντας παράλληλα την απαραίτητη ταξική συνείδηση, επιτρέποντας την ανάπτυξη αυθεντικών επαναστατικών τάσεων και πρακτικών. Εντούτοις, γνωρίζουμε, επίσης, ότι όλα αυτά μπορούν να συμβούν μέσα σε ένα κλίμα όπου πολλές θετικές κοινωνικές αλλαγές που εισήγαγε η κουβανική επανάσταση θα εξαλειφθούν ή θα διαβρωθούν. Και πάλι οι λαϊκές τάξεις που ηρωικά πολέμησαν ένα καταπιεστικό καθεστώς θα ήταν αυτές που θα ζημιώνονταν περισσότερο από μια τέτοια εξέλιξη.
Έχοντας όλα αυτά κατά νου, συμπεραίνουμε ότι ο δρόμος μπροστά μας είναι δύσβατος. Στέλνουμε την αγάπη και τη διεθνιστική αλληλεγγύη μας στον κουβανικό λαό. Απαιτούμε την απελευθέρωση όσων συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια των διαμαρτυριών, λογοδοσία για τις περιπτώσεις δολοφονιών και σωματικής κακοποίησης, την αποκατάσταση των υπηρεσιών διαδικτύου και τον τερματισμό του γενοκτονικού αποκλεισμού. Οι ελπίδες μας είναι μαζί σας και χαιρετίζουμε κάθε προσπάθεια λαϊκής κοινωνικής δύναμης, κάθε ξεσηκωμό, κάθε εξέγερση, κάθε διαμαρτυρία που αποσκοπεί στην κοινωνική απελευθέρωση.
Είμαστε στο πλευρό όσων αγωνίζονται!
Black Rose / Rosa Negra – Anarchist Federation (Miami)
