Πολύς ντόρος έγινε κατά την ημέρα της Πρωτομαγιάς, σχετικά με τον τρόπο που το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ αποφάσισαν να τιμήσουν την απεργία της Πρωτομαγιάς στην πλατεία Συντάγματος. Αρχικά, ακούστηκε μια ευρεία γκάμα κριτικών, προερχόμενη από τα (άκρο)δεξιά, η οποία ξεκινούσε από την “έλλειψη νομιμότητας” της εν λόγο κίνησης και κατέληγε στο ότι η συγκέντρωση αποτέλεσε μια “υγειονομική βόμβα”. Δεν θα ασχοληθούμε με αυτές τις αστείες απόψεις, που είτε οφείλονταν σε ευθέως αντικομμουνιστικά αισθήματα, είτε προέρχονταν από όσους έχουν καταπιεί αμάσητη την κρατική προπαγάνδα εν μέσω καραντίνας.
Έτσι, σε αυτό το κείμενο αρνούμαστε πεισματικά να σχολιάσουμε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, θετικά ή αρνητικά, την γενικευμένη χρήση μασκών και γαντιών και την τήρηση των αποστάσεων ασφαλείας, καθώς δεν είναι αυτό το ζήτημα που θέλουμε να θίξουμε.
Ούτε και θα κάνουμε κάποια μεγάλη αναφορά στο ζήτημα της “ομοιομορφίας” και του “μιλιταρισμού” αυτών καθαυτών, που αποτέλεσαν φλέγον σημείο συζήτησης στην εξ αριστερών και εκ της αναρχίας προερχόμενη κριτική. Θα τα αναφέρουμε μόνο μέχρι εκεί που βοηθά στην ανάλυσή μας.
Τέλος, δεν θα σχολιάσουμε το πως έφτασε στο σημείο το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ να καταφέρει να διοργανώσει μια τέτοιου είδους εκδήλωση εν μέσω κυβερνητικών μέτρων καραντίνας και απαγόρευσης, πως πήγαν τόσες ώρες νωρίτερα τα μέλη του και κολλούσαν κόκκινα αυτοκόλλητα οριοθέτησης στην Πλατεία Συντάγματος, ενώ την ίδια ώρα η αστυνομία συνελάμβανε αναρχικούς που κολλούσαν στίκερ σε άλλη περιοχή της Αθήνας και απειλούσε να μην επιτρέψει την πορεία στην Θεσσαλονίκη να ξεκινήσει, στήνοντας κλούβες.
Όχι πως δεν είναι σημαντικά σημεία συζήτησης όλα αυτά, άλλωστε το θέμα έχει σχολιαστεί (και σε αυτό το πόρταλ) και έχει πλέον εξαντληθεί. Επίσης, δεδομένων των συνθηκών και με βάση το υποκείμενο που σχολιάζεται (ΚΚΕ/ΠΑΜΕ) νομίζουμε πως είναι περιττή μια τέτοια κουβέντα. Γνωρίζουμε καλά πως δρα ο εν λόγω σχηματισμός σε σχέση με τους επίσημους φορείς, δεν χρειάζεται να πέφτουμε στην παγίδα της “κλάψας” και του “γιατί εμάς και όχι αυτούς”. Πέρα από μάταιο είναι και αντιπαραγωγικό. Όπως φυσικά και δεν πρόκειται να καταπιαστούμε με τις κομβικές αξιακές και πολιτικές μας διαφορές με τον χώρο αυτό. Όλο το κείμενο θα πρέπει να διαβαστεί έχοντας τες ως δεδομένες.
Αντίθετα, θα σχολιάσουμε την εν λόγω κίνηση σε σχέση με τον τρόπο διεξαγωγής της, τον σκοπό που ήθελε να πετύχει αλλά και τα γενικότερα νοήματα της ημέρας της Πρωτομαγιάς.
Καταρχήν, το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ δεν απηύθυνε κάλεσμα για συγκέντρωση. Οι αφίσες του και τα πανό του, όλη του η προπαγάνδιση, ξεκινούσε και τελείωνε σε ταξικά/πολιτικά μηνύματα για την ίδια την Πρωτομαγιά. Δεν υπήρχε ανοιχτό ραντεβού για τον κόσμο που συσπειρώνεται στις πορείες και τις συγκεντρώσεις του, τον ευρύτερο “κόσμο του ΚΚΕ”. Αντίθετα, υπήρχε μια πολύ προσεκτικά οργανωμένη και μελετημένη κίνηση, με κλειστή συνεννόηση μέσω των σωματείων του ΠΑΜΕ, με προκαθορισμένο αριθμό μελών, ρόλους και τελετουργία. Να συμφωνήσουμε ότι υπήρξαν και παρεμβάσεις σε γειτονιές (κάτι πραγματικά σημαντικό), αλλά το κύριο μήνυμα που το Κόμμα και το ΠΑΜΕ ήθελαν να μεταδοθεί για την Πρωτομαγιά ήταν αυτό της συμβολικής κίνησης στο Σύνταγμα.
Σε αυτό το πλαίσιο, το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ έπαιξε ξεκάθαρα και μόνο με τους όρους του θεάματος. Έκανε μια φαντασμαγορική φιέστα με τραγούδια, συνθήματα, σημαίες και πανό, με στρατιωτικού τύπου στοίχιση και πειθαρχία. Το μήνυμα που ήθελε να περάσει ήταν, από την μια μεν αυτό της γενικότερης “ανυπακοής” στην αλλαγή της ημέρας του εορτασμού (σε αυτό το κομμάτι και μόνο ήταν μερικώς σωστό το σκεπτικό), της δυναμικής (και της υφέρπουσας “απειλής”) που αποπνέει κάθε τέτοιου είδους μιλιταριστικού τύπου συγκέντρωση. Από την άλλη δε, να προβάλει το πρόσωπο της “ευθύνης” και της “αυτό-πειθάρχησης”, με τα προστατευτικά μέτρα και τις αποστάσεις. Αμφότερα τα πέτυχε ως έναν βαθμό, αν κρίνουμε από την “λύσσα” των δεξιών σχολιαστών κάθε είδους και σε κάθε μέσο, αλλά και από την διεθνή προβολή που έλαβε η κινητοποίησή του.
Και κάπου εδώ τελειώνει ο όποιος “αντικειμενικός” σχολιασμός και ξεκινούν τα πολύ σημαντικά ζητήματα που (πρέπει να) έχουμε με αυτή την κίνηση.
Όπως είπαμε, το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ δεν κάλεσε τον κόσμο σε διαδήλωση. Δεν τον προέτρεψε να σπάσει το κλίμα του φόβου και το σχέδιο της κυβέρνησης να ξεφτίσει ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς με την αλλαγή της ημερομηνίας. Αντίθετα, θα λέγαμε πως “χρησιμοποίησε” την εν λόγω απαγόρευση, ώστε να καταφέρει να καταστρώσει το από πάνω επεξηγημένο σχέδιο, με τις καλά οργανωμένες δυνάμεις του, χωρίς να χρειάζεται να ασχοληθεί με τον υπόλοιπο κόσμο που δεν έλαβε μέρος στην “χωρογραφία”. Πέραν τούτου, ο σχεδιασμός αυτός περνάει το μήνυμα πως η εργατική τάξη δεν μπορεί από μόνη της να κάνει τίποτα, ενώ η “οργανωμένη της μορφή”, η “πρωτοπορία” της, μπορεί να κάνει θαύματα. Και μάλιστα, σε αντίθεση με τον απλό “λαουτζίκο”, που καλύτερα να παραμείνει σπίτι του, έχει το “δικαίωμα” να το πράξει. Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά-αρκεί να έχεις κομισάριο.
Ποιος είναι όμως ο σκοπός της Πρωτομαγιάς ως καθιερωμένη μέρα εορτασμού, αλλά κυρίως διεκδίκησης και ταξικού αγώνα; Είναι μήπως η επίδειξη της κομματικής ισχύος και της πειθαρχίας; Ή μήπως είναι τάχα υπόθεση μόνο μιας σφιχτά οργανωμένης μειοψηφίας;
Το αντίθετο ακριβώς: Η ημέρα της Πρωτομαγιάς είναι μια μέρα διεθνούς και μαζικής κινητοποίησης της εργατικής τάξης. Τόσο των φορέων και των οργανώσεών της, όσο και του απλού κόσμου των καταπιεσμένων. Δεν θα παριστάνουμε εδώ τους απολογητές του ολότελα αυθόρμητου και τους πολέμιους της οργάνωσης. Κάθε άλλο. Ως υποστηρικτές του οργανωμένου αγώνα της εργατικής τάξης όμως, ξέρουμε πως πρέπει να απευθυνόμαστε στο σύνολο αυτής, ώστε να καταφέρουμε κάποια στιγμή την ριζοσπαστικοποίησή της και την οργάνωσή της στον σκοπό της Κοινωνικής Επανάστασης. Να μετατραπεί το εντελώς “αυθόρμητο” και “ενστικτώδες” σε “συνειδητό” και “οργανωμένο”, χωρίς καθοδηγητές και ακολουθητές. Και αυτό δεν θα συμβεί με όρους “θεατή” και χειροκροτητή σε εορτασμούς μιλιταριστικού τύπου πρωτοποριακών οργανώσεων, αλλά μέσω της τριβής και της συμπόρευσης στον αγώνα και στον δρόμο με τα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια της εργατικής τάξης (που για εμάς λ.χ. είναι οι αναρχικοί).
Σε μια τέτοια ημέρα λοιπόν, η οποία φέρει τόσο σημαντικά νοήματα σχετικά με την χειραφέτηση της εργατικής τάξης, η επιλογή μιας τέτοιου είδους δράσης είναι δομικά λανθασμένη σε σχέση με τους σκοπούς της εργατικής συνείδησης και της επανάστασης, ακόμη κι αν με όρους θεαματικού εποικοδομήματος μπορεί να αποδείχθηκε κερδοφόρα για το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ. Το αν κάποιος την αντιλαμβάνεται ως τέτοιο (δλδ λάθος), έχει σίγουρα να κάνει και με τους πραγματικούς του σκοπούς, αν δηλαδή στοχεύει ειλικρινά στην εργατική χειραφέτηση (ή στην ποδηγέτηση) και την Κοινωνική Επανάσταση (ή στην συντήρηση και αναπαραγωγή της κομματικής υπόστασης).
Είναι προτιμότερη, κατά την γνώμη μας, η μορφή των κινητοποιήσεων που έλαβαν χώρα από τον Α/Α χώρο (και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά), ακόμη κι αν μετρηθήκαμε και βρεθήκαμε μερικώς λειψοί. Η δυνατότητα της συμμετοχής της εργατικής τάξης υπήρχε. Και αυτό είναι το σημαντικότερο όλων σε μια τόσο σημαντική μέρα όπως η Εργατική Πρωτομαγιά.
