Ψήφιζε και μη ερεύνα.
Εδώ και χρόνια, είναι μόδα στην πολιτική ζωή (και) της Ελλάδας η πρακτική που θέλει την «ανοιχτή» ψηφοφορία για την ανάδειξη προέδρου σε αρκετά κόμματα. Είναι η περιβόητη «εκλογή από τη βάση» όπου εκτός από τα μέλη του χ κόμματος, δικαίωμα ψήφου έχουν και οι φίλοι. Ποιοι είναι αυτοί οι φίλοι; Άγνωστο αγαπητέ αναγνώστη. Μάλλον ο κάθε σχετικός και άσχετος που θα δει φως έξω από ένα εκλογικό κέντρο, θα δώσει 2-3 ευρώ και θα έχει δικαίωμα να εκλέξει την/τον αρχηγό ενός κόμματος, ακόμα και αν δεν έχει καμία ιδεολογική ταύτιση με τις ιδέες & τις θέσεις αυτού του πολιτικού φορέα!
Τα ΜΜΕ ερμηνεύουν αυτή την κίνηση ως «αυξημένο ενδιαφέρον της κοινωνίας για τις εξελίξεις», οι συστημικοί αναλυτές μιλάνε για «άνοιγμα στη βάση» ενώ οι πιο προκλητικοί εντοπίζουν ακόμη και διαδικασίες άμεσης δημοκρατίας. Στην πραγματικότητα, δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά και το μόνο που περνάει σαν μήνυμα είναι η ψήφος. Δεν έχει σημασία γιατί ψηφίζεις και ποιον ψηφίζεις, αρκεί να ψηφίζεις. Με λίγα λόγια, όσο ψηφίζεις σε κάθε «ανοιχτή» διαδικασία που νομίζεις ότι σε μεταμορφώνει αυτομάτως από παρατηρητή σε διαμορφωτή γίνεσαι ο ενεργός πολίτης που θέλουν. Δηλαδή ο ενεργός πολίτης που δεν έχει συμμετοχή σε καμία ομιλία, συνέλευση, συνεδρίαση, εκδήλωση και διεκδίκηση στον πραγματικό κόσμο, αλλά, παρόλα αυτά, ψηφίζει.
Αυτός ο ενεργός πολίτης που την Τετάρτη βαθμολογεί διαδικτυακά το σούπερ μάρκετ της περιοχής, την Πέμπτη ψηφίζει για το ποιος παίκτης θα αποχωρήσει από το αγαπημένο του reality τηλεπαιχνίδι και την Παρασκευή απαντάει βαριεστημένα στις προκατασκευασμένες ερωτήσεις που κάνουν οι εταιρίες δημοσκοπήσεων. Ο ενεργός πολίτης που τον Σεπτέμβρη του 23 μπορούσε να γραφτεί μέλος στο ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και την ημέρα διεξαγωγής των εκλογών και τον Οκτώβρη του 24 να ψηφίσει στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ δίνοντας 3 ευρώ και υπογράφοντας μία υπεύθυνη δήλωση ότι δεν είναι μέλος άλλου κόμματος. Για το πόσο αποδοτική είναι αυτή η μέθοδος αρκεί να αναλογιστούμε τι θα γίνει σε περίπτωση που επεκταθεί και στους υπόλοιπους τομείς της καθημερινότητας.
Φανταστείτε δηλαδή να έχει τις καθιερωμένες εκλογές ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών για την ανάδειξη του προεδρείου του και να μπορούν να ψηφίσουν εκτός από τους εγγεγραμμένους γιατρούς και οι «φίλοι» του Ιατρικού Συλλόγου, δηλαδή δάσκαλοι, υδραυλικοί, ταβερνιάρηδες, αρχιτέκτονες, ταξιτζήδες, πακετάδες κτλ. Να έχει εκλογές ο ΑΣ ΠΑΟΚ για το που θα γίνει το νέο ποδοσφαιρικό γήπεδο της ομάδας και να μπορούν εκτός από τα μέλη να ψηφίζουν και οι «φίλοι». Να εξισώνονται δηλαδή όσες και όσοι έχουν ξοδέψει χρόνο από τη ζωή τους και έχουν φυσική παρουσία 2-5-10 χρόνων σε τέτοιες αρχαιρεσίες με όσες και όσους θα εμφανιστούν από το πουθενά χωρίς να υπάρχει κάποιο ξεκάθαρο κριτήριο συμμετοχής.
Στα δικά μου μάτια, τίποτα θετικό δεν μπορεί να προκύψει με αυτόν τρόπο, όσο καλοπροαίρετα και αν προσπαθήσω να το δω σαν κάποια μοντέρνα προσπάθεια συμμετοχής στα κοινά. Τέτοιες πρακτικές, αργά ή γρήγορα, θα φτιάξουν έναν αποστειρωμένο & άχρωμο κόσμο όπου ψηφομανείς υπήκοοι της μετα-δημοκρατίας θα περιφέρονται μηχανικά σε όλες τις πιθανές ψηφοφορίες, σήμερα στα εκλογικά κέντρα και αύριο στο ίντερνετ, ψηφίζοντας για τα πάντα: Από το ποιος θα είναι ο ψήστης στο σουβλατζίδικο της γειτονιάς μέχρι τη δημοσιογράφο που θα λέει τις ειδήσεις και από την πρόεδρο του κόμματος μέχρι τον οδηγό του λεωφορείου.
Έναν κόσμο χωρίς αναζήτηση της γνώσης, χωρίς πραγματική ενημέρωση, χωρίς αλληλεπίδραση, χωρίς παρουσία/παρέμβαση στην πραγματικότητα αλλά με μπόλικη ψήφο για όλα τα γούστα…